Pergolesi en Scarlatti op de grens tussen theater en kerk

Schreef Pergolesi zijn vermaarde Stabat Mater op zijn sterfbed, zoals Mozart zijn Requiem? Giulio Prandi en zijn Coro e Orchestra Ghislieri plaatsen deze muziek naast het werk van Pergolesi’s meesterlijke stadsgenoot Alessandro Scarlatti.

Pergolesi’s Stabat Mater: een ‘klassieker’
Ondanks zijn korte leven schreef de Napolitaan Giovanni Battista Pergolesi zich met diverse meesterwerken de muziekgeschiedenis in. Zijn toonzetting van het Stabat Mater is een onverwoestbare klassieker en (daarom ook?) voorwerp van menige hardnekkige mythe. Zo zou de componist, in een merkwaardige voorafspiegeling van Mozarts worsteling met zijn Requiem, tot op zijn doodsbed koortsachtig aan de partituur hebben gewerkt. Hoe dan ook genoot het werk dankzij een vleugje operatesk drama, gedurfde harmonieën en een exquise balans tussen weemoed en gelukzaligheid, van meet af aan grote bijval.

Scarlatti’s mis voor de patroonheilige van de muziek
Tien jaar voor Pergolesi had ook zijn stadsgenoot Alessandro Scarlatti een opmerkelijke bijdrage aan het Stabat Mater-repertoire geleverd. Dat de ster van de Napolitaanse opera ook vaardig was in religieuze genres, wordt wel eens over het hoofd gezien. Een groot deel van dit oeuvre is terra incognita voor uitvoerders en publiek. De Messa di Santa Cecilia, gewijd aan de patroonheilige van de muziek, smaakt naar meer: een opwindende mix van contrapunt in ‘stile antico’ met gloedvolle hoogbarok!